Çocukluğumuzun eşsiz birleşimi. Hani herkes kahvaltıda yemek istediği şeyleri arar ya işte tahin-pekmez sofrada hep aranır. O varsa gerisine gerek yoktur. Kaşık kaşık yenir. Pekmezin o ekşimsi tadı tek başına ağır gelirken tahinin o yoğun kıvamıyla ve dilde bıraktığı tortuyla birleştiğinde eşsiz bir karışım çıkar ortaya ve insan her aradığı tadı bulur onda. Bir de yanında beyaz peynir oldu mu renk cümbüşünün sizi etkisi altına aldığı o eşsiz tattan vazgeçemezsiniz. Ağzınıza attığınızda dilinizde bıraktığı o fakat aynı zamanda yumuşak olan o tat o an için sizi başka dünyalara taşır. Farklı bir mutluluk ve haz verir insana. Yuttuğunuzda boğazınızı hafifçe yakan tadı aslında hayatın cilvesini anlatır. Böyle güzel bir şey için hafif bir acıya katlanmanın o kadar zor olmadığını ve o tadı tekrar tatmak için aynı acıya birçok kez katlanabileceğinizi kanıtlar size ve mutlu olursunuz. İşte bu SEVGİDİR. Tahin-pekmezin birbirinden ayrılmayışı, bir bütün kabul edilişi ve bunların hepsi damağınızda bıraktığı tatta gizlidir.
(Tuğba AKYILDIZ)(D. H.)
Bu yazı, yıllar sonra, eski e-postalar arasından denk gelinip blogun sakin sularına bırakılmıştır.
Bir yanıt yazın