Ben Parkta Otururken!
Parkta kitap okuyordum, yağmur daha gelmemişti. iki yaşlı teyze yanıma oturdu. konuşmadılar ilk önce, sonra bekledim selam vermelerini, ya da bir şeyler sormalarını. birisi gitti bir tane ekmek aldı büfeden, geldi. sonra sordu diğeri kaça gidiyorsun. söyledim. parka giderken de içimden önce jelibon almak daha sonra parka oturup kitap okumak geçiyordu. yapmadım. hâlâ markete gitmek isteyen yanım dürtüklüyordu beni. sonra teyze dediki ekmek alana: bize de alsaydın ya, bizim de yoktu dedi. 400 kuruş kaldı dedi. ama ekmek 600. sonra ben de jelibon almak düşüncemle ekmek almak düşüncemi takas ettim. dedim ki ben alayım mı? yok mok dedi, sonra gittim aldım. (neyse burayı geçelim övünüyormuşum hissi vermek istemiyorum.) tabi dua ettiler. sonra ekmek alan teyze dedi ki Allah sana da (diğer teyzeyi gösterek) bununki gibi bir koca versin dedi :)
Gülmekten patladım. içimden tabi.
Yağmur yağmaya ve rüzgar üşütmeye başladı. dedi ki ekmek alan teyze diğerine: üşüdün mü? sonra o da mızmızlanarak evet dedi, demek istedi. ekmek alan teyze bana dönerek: bu da çok nazlı. kocasının nazlısı diyor…
o da bir şey mi?
onlar gelmeden önce…
Kafam kitaba eğik duruyordum. İçimden buradan köpek geçer mi arkamdan falan diye düşünüyordum, az sonra köpek geçti. arkamı döndüm ve onu izlemeye devam ederken gözlerim gökyüzüne kaydı: Ebemkuşağı oradaydı…
Uzun zaman sonra kendimi böyle yağmurlu günlerde iyi ve iyi biriymişim gibi hissettim.
Giderken de ekmek alan teyze diyor ki diğerine: kocan sormaz mı kim aldı bu ekmeği diye? :D
:D bir de gülüyor :)…
D. C.
Bir Park – 22/05/2011
Bir yanıt yazın